24 horas no outono de Hamburgo

Hai ben pouco puiden voltar a Hamburgo, unha das miñas cidades favoritas. Destruída case por completo durante a Segunda Guerra Mundial e rexurdida das súas cinzas, Hamburgo  converteuse nunha das cidades máis activas de Alemaña, chea de contrastes e cunha idiosincrasia marcada polo seu enorme porto.

Se isto fose un blog de viaxes falaríavos do seu centro histórico, coa praza do Concello como bandeira, os lagos artificiais, os numerosos museos ou os musicais que fan de Hamburgo unha das cidades máis visitadas de Alemaña. Mais como isto non é un blog de viaxes, velaquí unha lista de cousas que eu faría para vivir o outono de Hamburgo durante 24 horas non-stop.

Comezamos!

–Almorzo: No comezo da andaina é preciso que collas enerxía, así que comeza papando un bo almorzo. Un bo sitio para facelo é na cafetaría Elbgold Schanze (Lagerstraße, 34C). Neste local do barrio de Schanzenviertel pódese tomar unha grande variedade de cafés, así como comprar os grans torrados no momento. Hai, ademais, tortas caseiras, bagels, ciabatta…

–Barco: Co bandullo cheo estás xa preparadx para afrontar a seguinte etapa: un refrescante e matinal paseo en barco polo Elba! Colle o ferry na estación fluvial de Landungsbrücken Brücke 3. Fíxate na torre do reloxo desta estación fluvial, toda unha icona de Hamburgo. O ferry pasa cada 15 minutos, así que non terás que agardar moito. Podes dispoñer dun tícket para todo o día que cubre até cinco persoas por 11,80€ (válido tamén para o metro). A viaxe ten cinco paradas e dura 45 minutos a ida e outros tantos a volta.

 

 

–Altona: Aproveita a parada do ferry en Altona (Fischmarkt). Desde alí podes subir até este distrito situado na parte oeste da cidade. Altona foi, durante varios séculos, unha cidade independente baixo a administración da coroa dinamarquesa, só incorporada a Hamburgo en 1938. Con moitas árbores e zonas verdes, pasear por Altona en outono é altamente recomendable.

 

 

–Xantar: Continuando o paseo podemos voltar á Schanzenviertel e entrar en Omas Apotheke (a Farmacia da Avoa), unha antiga botica reconvertida en restaurante de prezos económicos. O local está situado en Schanzenstraße, 87. Que xantar? O que che preste. Hai hamburguesas, pasta, schnitzel e todo tipo de comida de batalla. Como en outono vai frío, talvez che apeteza unha sopa quente servida nun molete de pan (ao xeito do Żurek polaco). A gulaschsuppe custa pouco máis de 6€ e resucita corpo e alma. Advertencia: se non che gusta o balbordo nin partillar mesa con descoñecidos, este non e o teu sitio.

 

 

–Repouso: Non moi lonxe de Omas Apotheke, en Neuer Pferdemarkt 17, atoparás o sofabar Zöe 2, un amplo local con ambiente tranquilo e decorado con ducias de sofás onde poder estomballarse para tomar un café, un chai latte ou o que che apeteza.

–Fútbol: Sexas futboleirx ou non, asistir a un partido do FC St. Pauli é toda unha experiencia (iso se es quen de conseguir entrada…). O St. Pauli esta encadrado na Bundesliga 2 alemá (o equivalente á Segunda División), mais é un dos clubs con máis seguidores e seguidoras de Alemaña. Considerado un club de culto polo seu carácter antifascista, a organización ten unha postura aberta contra o racismo, o fascismo, o sexismo, e a homofobia e incorporou esta posición nos seus estatutos.

–Cinema: Sen saír do barrio de Sankt Pauli, podes agora achegarte até o B-Movie, un cinema alternativo que forma parte da programación cultural do barrio desde 1987. Baseado no traballo voluntario, no B-Movie podes atopar propostas afastadas do cinema mainstream. Este mes, por exemplo, proxéctase un ciclo de cinema arxentino. Conta ademais cun bar pequeno e acolledor onde poder tomar unha cervexa (ou o que che apeteza). Se cadra, até podes encontrar por aló a Uxía, galega de Redondela que forma parte do equipo deste proxecto.

–Dom: Sen necesidade de saír do barrio, podes agora achegarte á feira Dom. Nun enorme recinto xusto a carón de Millerntor, o estadio do FC St. Pauli, instálanse tres veces ao ano (podes consultar aquí as datas) postos de comida e bebida, escenarios e atraccións para que hamburguesxs e visitantes poidan gozar desta feira durante un mes.

Abre diariamente até as 23 horas, agás venres e sábados, que abre até as 24. Todos os venres, ás 22:30, hai un espectáculo de fogos artificiais.

No recinto, coñecido como Heiligengeistfeld, encontrarás atraccións como a noria de Hamburgo, montañas rusas, túneles do terror, etc. Mais a que aquí recomendamos é o Sky Fall, unha das meirandes torres de caída libro do mundo. Desde os seus 80 metros de altura podes contemplar (que non gozar) unhas vistas privilexiadas de toda a cidade antes de caer ao baleiro cunha aceleración de catro veces o teu peso corporal. Toda unha patada de adrenalina que che fará baixar do trebello coas perniñas tremendo.

 

 

–Merenda: toca repoñerse do chimpo de 80 metros, e podes facelo sen saír do propio recinto da Dom. Alí podes atopar diversos postos de comida. Mais no outono hamburgués talvez che apeteza tomar unha boa salchicha acompañada de glühwein, viño quente especiado. Esta bebida tomase tradicionalmente nos Weihnachtsmärkte (mercados de Nadal), mais na Dom de outono podes xa atopala nunha chea de casetas.

–Concerto: xusto a carón do recinto da Dom atopamos un antigo búnker para a defensa antiaérea da Segunda Guerra Mundial (Feldstraße, 66) hoxe reconvertido nun espazo multiusos con distintos clubs e tendas de música. No terceiro andar encontrarás o Uebel & Gefährlich (Malvado e Perigoso), un club de música con capacidade para unhas 1000 persoas. O club conta cun gran salón para concertos, cunha ecléctica programación que se move desde o tecno até o jazz, pasando polos cantautores, bandas de metal, pop, etc. A nós coincidiunos a visita co segundo concerto de Vetusta Morla na súa xira alemá.

 

 

–O schnitzel de media noite: Con seguridade que despois de bailar no Uebel & Gefährlich che entrará a fame. Non hai problema! A apenas dez minutos andando podes chegar a Erika’s Eck (Sternstraße, 98), un restaurante ancorado nos anos 80 onde poderás pedir un fabuloso schnitzel con patacas. Este restaurante só pecha dúas horas ao mediodía, así que podes xantar á hora que queiras e compartir mesa coa fauna nocturna do barrio.

– Fischmarkt: Despois de estirar un chisco a noite, é hora de te encamiñar cara ao Fischmarkt, o mercado de peixe de Hamburgo. Ao abrir tan cedo (de abril a outubro ás 5 da maña e de novembro a marzo ás 7) e estar tan perto da Reeperbahn e St. Pauli, alí mestúranse familias que van facer a compra, persoas que queren continuar a festa e turistas flipando co que alí ven. No Fischmarkt podes tomar un café, un chocolate quente ou unha Astra, e comer un bocadillo de peixe mentres escoitas música en directo.

Advertisements

Toni Cantó: ¡campana y se acabó!

Laiouse Toni Cantó no parlamento español de que en Galiza desaparecera o castelán. Quixo subliñar a súa afirmación rematando: “Y eso nadie lo puede negar”.

Así de rotundo o soltou para nos deixar estupefactos. E que lle fas? Non lle imos peghar cun sacho! Tal e como están as cousas, é mellor recorrermos á retranca.

Así que, emulando a Mayra Gómez Kemp, formulei en Facebook e Twitter a seguinte pregunta, que foi contestada de xeito xenial por un lote de xente. Deixo aquí as respostas, porque mellor rir que andar a sachazos cos ignorantes!

Mayra Gómez Kemp acompañada de dous dos referentes intelectuais de Ciudadanos.

-Por 65 pesetas: cosas que han desaparecido en Galicia. Por ejemplo, el castellano. Un, dos, tres, responda otra vez.

-El castellano

-El eucalipto

-El trabajo precario

-A violencia machista

-As extorsións

-A empresa privada que paga en nómina B

-Os votantes do PP

-A velutina

-O PP

-As peaxes

-A ignorancia

-La farlopa

-Os tontos do cu

-Franco

-Luar

-El respeto a los profesores a los médicos a los mayores

-Las explotaciones unifamiliares 1 cerdo y 1 vaca

-El Superdepor

-Os caciques… con cola

-El café con leche

-El feísmo urbanístico

-Os rumorosos

-Os marcos

-O plumacho da pampa

-El peaje de la AP-9

-El buen cheiro de Ence

-Los emigrantes

-A manipulación informativa

-O touciño

-Feijoo

-O rexeitamento da cultura propia

-A resignación

-O sometemento

-O avellentamento da poboacion

-Galicia Bilingüe

-As malas conexións en transporte público

-O enchufismo

-Los helechos

-Las carrachas

-Sanjenjo

-Los incendios

-El caciquismo

TOLÓN TOLÓN TOLÓN!

¡Campana y se acabó! La respuesta se va a pique si repites los caciques!

18 razóns (desesperadas) para falar galego na Coruña

1. Para ver a cara dos camareiros cando lles pides “un café con leite morno” ou “milfollas de sobremesa”.

2. Para contaxiar a outros/as falantes. Si, falar galego pode ser contaxioso. Talvez non tanto como a mononucleose ou a clamidia, mais si como un catarriño leve.

3. Para que os taxistas te chamen “galleguista” cando lles pides que te leven á rúa San Xosé. De dubidares da túa orientación política, este é un bo método para lembrala.

4. Para ligar. É ben sabido que moitas/os rapazas e rapaces da Coruña non se learían cun/ha galegofalante. Mais ti quererías contacto físico con esa xente? Non o dubides, o galego serve de peneira!

5. Para obter unha licencia para rexentar un casino cando os/as galegofalantes acabemos nunha reserva.

6. Para o sexo. As/os galegofalantes son altamente competentes como amantes. Isto non ten base científica ningunha, mais de espallarse esta lenda urbana sería o fito máis importante da normalización desde o Xabarín Club.

7. Para poder dicir, con naturalidade, “colo”, “pota” ou “reseso”. As palabras acaban por se deprimir cando as usas nun contexto estraño. Faino por elas!

8. Para que alguén che diga “aunque hable en castellano soy tan galleg@ como tú”.

9. Para ver a cara que poñen na billeteira do cinema cando pidas un sitio “na derradeira ringleira”.

10. Para non dicir mamalonadas como “rajo”, “Arteijo” ou “jurelo”.

11. Para te sentir membro dunha sociedade secreta, como os masóns, os illuminati ou os cabaleiros jedi.

12. Para confraternizar cos vellos no Campo de Marte. Se tes sorte, até é posíbel que te conviden a un cacho de pan reseso do que lle dan ás pombas.

13. Para cando che digan “el gallego no sirve para nada”, poder responder: “Ti estásme entendendo. Así que para algo xa serviu”.

14. Para lle lembrar á xente onde vive. Ás veces, entre tanta Feria de Abril e Oktoberfest, é difícil decatarse.

15. Para que che pregunten se es do Bloque ou da aldea.

16. Para nos decatar de que non somos tan poucos. Na fin de contas, que haxa case 40.000 galegofalantes na cidade non é “muck of turkey”, que diría sir Paco Vázquez (ese señor que se disfraza de Magneto cando posa para un cadro).

17. Para facelo porque si, porque che gosta, porque che peta e queres e dáche a gaña porque che sae de dentro, alá do fondo.

18. Para ter esperanza. Porque de fe e caridade imos sobrados…

    Todas as situacións expostas están baseadas en feitos reais. Ningún/ha galegofalante resultou ferido/a durante a realización deste artigo. Para comezar a falar galego non é preciso consultar con médico/a ou farmacéutico/a ningún/ha.

Inis Mór

A luz de xuño cega en Inis Mór. Unha luz atlántica que o lambe todo: o de fóra e o de dentro; o corpo e o eu, ese macuto de perdas que todas e todos levamos con nós.

As illas de Aran son á baía de Galway o que as Cíes á ría de Vigo, un agasallo do horizonte que axuda a medir a inmensidade. Inis Mór é tamén unha aldea galega desterrada na fronteira do Gran Sol. Aquí, todo o mundo saúda a todo o mundo. Durante un paseo en bicicleta chegas a perder a conta das veces que escoitas “Hi” ou “How are you?”. Coma nós, os habitantes da illa gustan do minifundio. Parcelan a terra cuns muriños de pedra calcaria sen argamasa, que converten a illa nun longo crebacabezas. Nalgunha desas parcelas atopo vacas pacendo. Noutras, burros deitados ao sol. Hai tamén carneiros, que enxergan o horizonte subidos aos balados. Mais a maioría das leiras están baleiras, cheas de silencio.

No medio deste silencio bato cun camposanto. Está no comezo da subida a Dun Aonghasa, unha fortificación prehistórica empoleirada nun cantil. O cemiterio consta dunha ducia de cruces célticas con inscricións en gaélico.

Aquí, rodeado de sol e mar, dáme por pensar no meu padriño Antonio “o Moreno”, falecido hai apenas unhas semanas. El era o patriarca da miña estirpe, unha presenza perenne desde que teño memoria. Foi tamén a primeira persoa que vin morrer. Supoño que é natural ver morrer aos teus vellos, aínda que dubido –por moito que alguén me queira convencer –que sexa xusto.

Lembro tamén a miña madriña, Carmen de Outeiro, quen me aprendeu a mesturar os contos co repolo guisado.

Carmen naceu en Goive, un lugariño da parroquia de Nogueirosa, no concello de Pontedeume. Sendo unha moza, as veciñas chamaran por ela para lle sinalar un dos traballadores da forxa do Lorbaghas. «Ese???», preguntou Carmen abraiada, «Ese é o famoso Moreno?». Non podía crer que aquel mozo farrapento e sucio fose o mesmo cuxo nome resoaba en cada unha das festas da contorna. Era tal o carácter festeiro de Antonio –e tan grande a súa vontade –que os seus pais fechábanlle no hórreo os zapatos para lle impedir ir á festa. O mesmo daba! Calzado coas zocas, fuxía pola xanela e corría a través de bosques e herbais guiado pola foliada.

O aspecto daquel mozo non freou a Carmen e, se cadra picada pola curiosidade da lenda, comezou a falar con el. Un dos seus veciños, o Tascón, díxolle a Carmen que, se fose filla súa, «prefería vela enterrada no monte da Campanilla antes de vela casada co Moreno». E é que o Moreno era pobre de solemnidade.

Con todo, Carmen casou con Antonio e foron vivir ao Lugar do Sapo, un rueiro de casas arredor dunha aira e cunha fonte. A casa herdáraa a noiva da súa madriña Pepa.

Antonio entrou a traballar na Bazán como canteiro, oficio que aprendera de seu pai. Para chegar ao estaleiro debía pedalear diariamente na súa bicicleta os quince quilómetros que separan Nogueirosa de Mugardos, onde collía a lancha de Ferrol. Acabada a xornada, chovese ou quentase o sol, facía o camiño de volta.

Xa cun pé dentro da “casa grande”, cambiou de gremio e fíxose buzo. Presumía principalmente de dúas obras nas que participara: a ponte das Pías –sobre a ría de Ferrol –e o peirao petroleiro da Coruña.

Baixar ao fondo do mar era unha aventura diaria. Ás veces perigosa, sobre todo se o encargado de bombear o aire lle daba á bebida. Antonio non quería delatalo. O home era boa persoa e tiña familia. Ás veces bombeaba ao ritmo de Cuando la luna sale, de Gloria Lasso. No fondo do mar, o Moreno rezaba para que o axudante non quedase durmido e el sen aire.

De cando en vez, o buzo apañaba marisco no fondo da ría como o que arrinca as malas herbas dunha leira. Eran outros tempos. Nunha daquelas colleitas encheu un saco de vieiras, colleu un bus para A Coruña e vendeunas no Pitilar, na rúa da Estrela. Co que gañou co marisco comprou un traxe.

Do meu padriño herdei a súa paixón polo fútbol. Coma min, o Moreno era seareiro do Deportivo, aínda que el adoitaba chamarlle simplemente “o Coruña”. O día do meu nacemento el estaba en Riazor vendo o trofeo Teresa Herrera.

Este gusto polo fútbol adquiriuno probabelmente no campo da Barra, na súa Cabría natal. Alí xuntábanse a rapazada da contorna para dirimir as súas disputas futbolísticas. O campo da Barra non era máis que un terreo irregular, amansado polas pegadas dos xogadores, que con ímpeto couceaban descalzos un balón de trapo. O moreno xogaba de central. Intúo que foi un defensa contundente.

Con todo, en relación co fútbol o Moreno tiña un hándicap. Non o facía adrede, mais algo facía clic na súa cabeza cando entraba nun campo de fútbol. Isto puidemos comprobalo meu irmán e mais eu o día que o convencemos para que nos levase a Riazor. Xogábase un Deportivo-Tenerife de liga, e vimos o encontro desde a a desaparecida bancada de Xeral. Tiña aquel Tenerife dirixido por Valdano moito gusto por sacar sacar os cóbados a pasear. Tras algún daqueles golpes chicharreros, os netos tivemos que suxeitar o avó para que, entre insultos, non saltase ao verde a cobrar a xustiza pola man. Nunca na vida vin unha expresión máis pura de hooliganismo. Cando o árbitro asubiou o final do partido, meu padriño –sabedor do seu incontrolábel defecto –díxonos moi serio: «Non me pidades máis que vos traia ao fútbol. Eu non vallo para isto». E así foi. Non volveu pisar Riazor.

O sol desprázase no ceo arrodeado dunha coroa de raios amarelos. Faino tan paseniño, con tanto disimulo, que podería dicirse que non se move do seu sitio, senón que é a illa a que xira arredor dun eixe invisíbel, arrastrando no seu movemento os valados de pedra, os burros durmidos, as praias desertas, os cantís con pespunte branco nos pés… E aínda que o movemento é pausado, consegue que a cabeza non deixe de dar voltas.

No medio das miñas cavilacións recibo unha mensaxe no móbil: morreu Xabier P. DoCampo.

Cando en 2013 me entregaron o premio Merlín en San Simón, DoCampo exerceu de mantedor literario do acto. Leu daquela un discurso sublime, fermoso até a dor, titulado E serei unha cerdeira. As súas palabras, que resoan aínda en cada unha das persoas que tivemos a sorte de escoitalo naquel xuño, remataban así:

Máis nada. Dade saúdos meus aos da casa e despídome á chairega, irmás, irmaos, astra outra millorada.

Ao pensar naquel final venme á cabeza a derradeira conversa que mantiven co meu padriño:

–Vas mañá a Ferrol, á residencia?

–Vou si. A ver se teño amaño.

–Pois dá saúdos aos que pregunten por min.

Espero que aló onde estea, entre partida e partida de dominó, teña un anaquiño de tempo para dar recordos meus a cantos me quixeron.

Derradeira frase

Sen dúbida, este é un día tranquilo, gozoso. O vento riza a superficie da auga e a noite é absorvida por unha néboa que se amarra ás casas e algodoa as sombras cunha luz inédita que o eslúe todo coma nunha película de Sokúrov. O plan é dar unha volta por Vigo e tomar algo no Derby ou en calquera desoutros cafés que xa non existen.

-E non terías que facelo?

El apertouna forte e, por primeira vez, sentiu os seus peitos ao facelo. Agardando. Por fóra, só o enderezo da prisión.

-Iso pensareino tamén.

Tras deles, como unha bandada de pardais abraiados pola vasoira de outono, entraron todas as follas secas. Rompeu a chover. O pasado máis próximo esvaeuse coma un cadradiño de azucre caído ó chou no mar ancho. Aquel polo que estaban dispostos a ir á tumba.

Pasa un dedo a carón do corte do meu nariz, pero non di nada e eu son incapaz de saber o que pensa. E Nuria, ou Bet, ou a criatura indefinida que era nese momento, alegrouse de vela alí. As perlas da duquesa de Franco son para ela as bólas chinesas dunha transición light. Un cristal que aquel maldito disparo de Carlos esnaquizou para sempre e que nunca máis se poderá recompoñer. Así era e así sería sempre.

Non, a forza do noso amor non pode ser inútil!

——————————————————————————————————————-

Este final dun libro imaxinario é un crebacabezas formado polas derradeiras frases dos seguintes libros: Ninguén, de Fran Alonso; Os elefantes de Sokúrov, de Antón Riveiro Coello; Cabalos e lobos, de Fran P. Lorenzo; A praia dos afogados, de Domingo Villar; As horas roubadas, de María Solar; Contos do mar de Irlanda, de Xurxo Souto; Luns, de Eli Ríos; A dúbida, de María Reimóndez; Que me queres, amor?, de Manuel Rivas; A vida que nos mata, de Xabier López López; Crime en Compostela, de Carlos G. Reigosa; Un animal chamado néboa, de Ledicia Costas; Sangue 12, de Cris Pavón; A lúa da colleita, de Anxos Sumai; Galería de Saldos, de Diego Giráldez; O sol do verán, de Carlos Casares; O xardineiro dos ingleses, de Marcos Calveiro; e A viaxe de Gagarin, de Agustín Fernández Paz.

Bologna Children´s Book Fair

Este 2 de abril, Día Internacional do Libro Infantil, é un bo momento para facer balance da visita á Feira de Boloña. Xa vos anticipo que van ser unhas reflexións un chisco de patacón, sacadas do abraio dun autor de LIX que por vez primeira visitaba a feira. Se quixerdes unha visión máis profesional e experimentada, recoméndovos que leades este artigo de Brétemas, o blog de Manuel Bragado.

Así que, sen máis dilación, imos xa coas ideas que fun anotando:

• O primeiro que chama a atención é o inabarcábel tamaño do evento que, se non te organizas un chisco, pode chegar a atafegar. Estamos a falar dunha feira con máis de 24.000 m2 de recinto expositivo, con 1.278 expositores, máis de 100 países representados, uns 850 xornalistas acreditados e máis de 30.000 visitantes.

• China foi o país convidado desta edición, e desembarcou en Boloña con todo o seu poderío económico, creativo e demográfico. O seu enorme stand, cun deseño atractivo e multitude de propostas, facían da parte chinesa case unha feira dentro da propia feira.
• É de xustiza suliñar a presenza galega na feira. A Asociación Galega de Editoras deu un paso adiante e, malia carecer do apoio da administración, conseguiron que a LIX galega estivese dignamente representada en Boloña. Non quero incidir no manido discurso do auto-odio, mais mentres aquí temos que escoitar día si e día tamén diatribas sobre a subvencionada cultura galega, resultaba curioso observar o apoio público co que contaban os outros países. Seguramente neles non se dubida da importancia estratéxica do sector do libro.
• Chamoume a atención a posta en valor dos proxectos distintos e pequenos fronte ás grandes multinacionais do sector. Resulta tremendamente didáctico comprobar como algunhas propostas conseguían destacar no inmenso océano da feira a base de creatividade e talento. Véñenme agora á cabeza os stands de Finlandia e o da editora portuguesa Planeta Tangerina, mais había outros moitos.
• Ir paseando pola feira e bater, de súpeto, cun visitadísimo stand que reza Kalandraka (Pontevedra) causa unha grande impresión. Só cabe felicitar a esta editora, cando se cumpren vinte anos do seu nacemento, por todo o que leva acadado.
• Foi un pracer poder saudar a algúns dos editores galegos alí desprazados, como Manuel Bragado, Nacho Chao ou Quique Alvarellos.
• Desde un punto de vista de fan, foi tamén unha grande honra partillar espazo con ilustrador@s aos/ás que admiro, como Ana Juan, Gabriel Pacheco ou Catalina Sobral, puidendo conseguir sinaturas nos seus libros.
• Finalmente, de todos os proxectos que puidemos coñecer nas presentacións, gustaríame destacar dúas revistas dedicadas ao público infantil: a portuguesa Triciclo, froito da colaboración d@s ilustrador@s Ana Braga, Inês Machado e Tiago Guerreiro; e a española ¡La leche!. Convídovos que lles botedes un ollo a estas propostas e comprobedes como se pode facer xornalismo cultural rigoroso e divertido para un público infantil.

A new beginning

Como de seguro xa saberedes, o vindeiro 25 de abril, despois de 15 anos na rede, Blogaliza pasará a ser historia. Por iso, o Lugar do Sapo procurou un novo acubillo en wordpress. Neste novo sitio continuarei a facer o mesmo: publicar artigos de temática varíabel cunha periodicidade aínda máis variábel. Como vedes, a estratexia para conseguir lectores é horrorosa! Mais o propio feito de perseverar cun blog en 2018 é xa un desastre tacticamente.

Por que continuar, logo? Pois porque si; porque me gusta, porque me peta e quero e dame a gana; porque me sae de dentro, alá do fondo… ben, sen excesivos dramas. Porque este Lugar do Sapo dáme a posibilidade de sacar fóra algunhas das tolemias que me ferven na cachola, como se da válvula dunha pota a presión se tratase.

Así que por aquí continuamos. Tratarei, na medida do posíbel, de ir recuparando algúns dos post publicados no vello site. Non porque teñan un grande interese, senón porque me dá mágoa que, como ánimas en pena, se perdan no purgatorio do ciberespazo.

Avanti!